ฉักกะ – หมวด ๖

[๒๖๗] ภัพพตาธรรม ๖

[๒๖๗] ภัพพตาธรรม ๖ (ธรรมอันทำให้เป็นผู้ควรที่จะบรรลุกุศลธรรมที่ยังไม่บรรลุ และทำกุศลธรรมที่บรรลุแล้วให้เจริญเพิ่มพูน, คุณสมบัติที่ทำให้เป็นผู้ควร เหมาะ สามารถ หรือพร้อมที่จะได้จะถึงสิ่งดีงามที่ยังไม่ได้ไม่ถึง และทำสิ่งดีงามที่ได้ที่ถึงแล้วให้เจริญเพิ่มพูน — Bhabbatā-dhamma: qualities making one fit for attaining the wholesome not yet attained and augmenting the wholesome already attained)

  1. ฉลาดในหลักความเจริญ คือ รู้เข้าใจกระบวนเหตุปัจจัยที่จะทำให้เกิดความเจริญเพิ่มพูน (to be knowledgeable about improvement or gain)
  2. ฉลาดในหลักความเสื่อม คือ รู้เข้าใจกระบวนเหตุปัจจัยที่จะทำให้เกิดความสูญเสียเสื่อมสลาย (to be knowledgeable about loss or decline)
  3. ฉลาดในอุบาย คือ รู้เข้าใจชำนาญในวิธีการที่จะแก้ไขจัดทำดำเนินการให้สำเร็จลุล่วง (to be skilful in the means)
  4. สร้างฉันทะที่จะบรรลุกุศลธรรมที่ยังมิได้บรรลุ (to arouse the will to attain the good one has not attained)ระวังรักษากุศลธรรมที่ได้ลุถึงแล้ว (to maintain the good one has attained)
  5. ทำให้สำเร็จลุจุดหมายด้วยการกระทำต่อเนื่องไม่ยั้งหยุดหรือขาดตอน (to accomplish one’s aim through persevering performance or continuance in action)

A.III.432

องฺ.ฉกฺก.๒๒/๓๕๐/๔๘๒

แสดงความคิดเห็น
เว็บไซต์พุทธะ
คำว่า “พุทธะ” นอกจากจะหมายถึง องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้ว ยังหมายถึง การเป็นผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน โดยการปฏิบัติธรรมตามหลักธรรมแห่งองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าอีกด้วย

แสดงความเห็น